Je hoeft geen kunstkenner te zijn om te zien wie er wél zichtbaar zijn.
Het zijn vaak dezelfde namen. Dezelfde netwerken. Dezelfde stichtingen.
Onzichtbare handen die bepalen wat wél gezien mag worden – en wat niet.

Toen ik mijn idee voor Dutch Montmartre lanceerde in de Fenixloods in 2012, voelde het groots.
Rauw. Echt. Van onderop. Kunst als levensadem in een opkomende wijk.

Het liep anders.

Het idee werd doorgegeven, verdween uit mijn handen – en herrees in een andere jas.
Anderen voerden het uit, onder een andere vlag.
Alsof mijn aandeel slechts de warming-up was voor een groter spel.

Geen contract. Geen erkenning. Geen plaats aan tafel.

Ik sprak erover met een broeder. Hij had ‘geen actieve herinnering’.
De term was pijnlijk raak. Alsof ik nooit had bestaan in dat verhaal.

Toen zag ik het patroon.
Niet alleen bij mij. Niet alleen in kunst. Maar in hoe macht werkt.
Zichtbaarheid is een keuze. Maar niet altijd jouw keuze.