Vertrouwen.
Het groeit langzaam — in gesprekken, in gezamenlijke dromen.
Het opent deuren. Nodigt uit tot bouwen. Tot geven.

Maar soms sluit die deur zich stilletjes.
En ineens sta je buiten.
Niet omdat je iets verkeerd deed,
maar omdat je overbodig werd.

Zonder uitleg. Zonder blik terug.
Alsof jouw bijdrage slechts een voetnoot was.
Een echo in de marge van een nieuw verhaal.

Er kwamen grote woorden: impact, erfgoed, verbinding.
Maar de verbondenheid voelde leeg,
toen stemmen als de mijne verdwenen in stilte.

Wat begon als samenwerking,
verschoof langzaam naar eenrichtingsverkeer.
En ik vroeg me af:
Was het ooit écht wederzijds?

Dit is geen aanklacht.
Het is een herinnering. Een spiegel.
Want ik ben niet de enige die dat geluid heeft gehoord.

En misschien…
is het tijd om de stilte te doorbreken.