Er werd een prachtig kunstwerk gemaakt.
Het ademde de ziel van de stad, de kracht van samenwerking, het verhaal van verbinding.

Maar toen het doek omhoogging…
stond mijn naam nergens.

Geen vermelding. Geen herinnering.
Alsof ik slechts toeschouwer was geweest, terwijl ik de eerste schetsen ooit met eigen hand neerzette.

Ik herinner me nog hoe ik vol vuur het idee pitchte — met overtuiging en hoop.
Er werd geluisterd, geknikt, genoteerd.

En toen werd het stil.

Het idee keerde terug, in nieuwe verpakking.
Met nieuwe afzenders.
Mijn rol verdween als stoom in de kou.

Toeval? Misverstand? Of gewoon hoe het werkt?

Soms voelt het alsof je niet alleen je idee verliest…
maar ook een stukje van jezelf.