Het leek een herhaling van zetten.
Een ander project. Een andere plek. Maar dezelfde zwijgende stilte.

Ik probeerde opnieuw contact te zoeken.
De toon was vriendelijk, beleefd zelfs, maar de boodschap duidelijk:
“De agenda zit vol.”
De deur ging niet open.

Opnieuw keek ik toe vanaf de zijlijn, terwijl anderen de ruimte kregen
om dromen waar te maken – met ideeën die verdacht veel leken op de kiemen die ik ooit had geplant.

Misschien klopte ik aan bij een muur die als deur was vermomd.
Of erger nog — een deur die ooit openstond, maar alleen nog voor enkelen opengaat.